χρονης μισσιος

Χρονης μισσιος

Αποσπάσματα απ' το βιβλίο του "Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;"
""....Ο παπάς κι ο Ναύαρχος ήταν και μορφωμένοι, και οι δυό τους απόφοιτοι σχολαρχείου.
Ο παπάς μπήκε για πρώτη φορά στη φυλακή ως πολιτικός κρατούμενος, ήτανε αντάρτης του Ε.Λ.Α.Σ, είχε βουτήξει ένα αυτόματο μαρσίπ από έναν Γερμαναρά, και μ' αυτό ήτανε, να πούμε, ερωτευμένος.

Στη φυλακή, κάθε φορά που τον στριμώχνανε, έλεγε, α, ρε, και να ' χα το μαρσίπ, τα τα τα τα, θα σας καθάριζα όλους, τέκνα του Σατανά!
Ας όψεται η καθοδήγηση που μας παρέδωσε στα χέρια σας, όπως ο Πόντιος Πιλάτος τον Ιησούν εις τους Ρωμαίους.

Έτσι τον βγάλανε Παπαμαρσίπ... Ε, όταν η καθοδήγα μας, αφού καθαρίσαμε με τους Γερμανούς, μας αφόπλισε και μας έστειλε στα σπίτια μας για να μας σφάξουν με την ησυχία τους οι ταγματασφαλίτες, γύρισε κι ο Παπαμαρσίπ στο χωριό του κλαίγοντας, όπως όλοι μας άλλωστε.

Μόνο ο Άρης, όπως είναι γνωστό, τους είπε, χέστε με, ρε μαλάκες, και δεν παρέδωσε.
Η καθοδήγηση βέβαια τον αποκήρυξε, κι έτσι ουσιαστικά τον δολοφόνησε.
Σήμερα όλοι τον τιμούν, αλλά κανένας μαλάκας από την τότε καθοδήγηση δεν αυτοκτόνησε, δεν παραιτήθηκε, δεν έφαγε καρπαζιά.
Όσοι ζουν, εξακολουθούν να είναι καθοδήγηση ή να τιμούνται σαν βετεράνοι του κινήματος και άλλα τέτοια.

Βλέπεις, όλοι βολεύονται στη χαβούζα «το κόμμα έκανε λάθη».Τι να πεις, χεσ ΄τα... Ο Άρης δεν ήταν μονάχα μεγάλος πολεμάρχος, είχε και μυαλό, και προπαντός την αγάπη του κόσμου γι ΄ αυτό τον φάγανε...

Οταν λοιπόν ο Παπαμαρσίπ έμαθε οτί το κόμμα αποκήρυξε τον Άρη, έγινε Τούρκος που λένε.
Την Κυριακή στην εκκλησία, αφού πρώτα τράβηξε μια βαρβάτη δέηση στο θεό, να φυλάει τον Άρη και τα παλικάρια του από κάθε κακό, όταν η λειτουργία έφτασε στον πολυχρόνιο που λέγανε για το βασιλιά ο Παπαμαρσίπ το είπε για τον Άρη. «Πολυχρόνιον ποιήσαι Κύριος ο Θεός ημών τον πρωτοκαπετάνιον ημών Άρην Βελουχιώτην...»
Ε, όπως ήταν φυσικό, το κόμμα τον αποκήρυξε, ο δεσπότης τον καθαίρεσε κι η χωροφυλακή τον τσάκωσε, και αφού του 'ριξε κάνα δυο μπερντάχια, τον πήγανε σε δίκη και του 'ριξαν και δέκα χρόνια φυλακή..........

Η καθοδήγα τον είχε στα μαύρα κατάστιχα που πήγε κόντρα στη γραμμή του κόμματος, αλλά κι ο παπάς δεν ήταν από κείνους που σκύβουν το κεφάλι.
Εκ του φυσικού του, άλλωστε, ως παπάς, ήξερε απο ψυχολογικό πόλεμο και τερτίπια, όσο τουλάχιστον και η καθοδήγηση.
Έτσι η καθημερινή σχεδόν σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη.
Ε, μια από τις πολλές φορές που τον κάλεσε η καθοδήγηση και του λέγε ότι το κόμμα έχει ράμματα για τη γούνα του και τα τέτοια που λέει σ' αυτές τις περιπτώσεις, ο παπάς, αφού τους κοίταξε καλά καλά, σήκωσε τα ράσα του χούφτωσε τα αχαμνά του και τους λέει: Εδώ σας έχω γραμμένους και σας και το κόμμα σας, διότι είστε χειρότεροι κι από τους δεσποτάδες κι ας μη φοράτε ράσα, και γω δεν έφυγα απ' αυτούς για να πέσω στη δική σας εξουσία....

Μάζεψε λοιπόν το ταμασίρι του και την κοπάνησε για την αχτίνα των ποινικών. «Πάω να σώσω και καμιά ψυχη τουλάχιστον, παρά ν' ακούω και κυρίως να υφίσταμαι τις μαλακίες σας, θε' μου συχώρεσέ με....»
Η καθοδήγηση, ως συνήθως, κατέβασε ανακοίνωση «οτί ο παπάς έσπασε, όπως ήταν φυσικό, διότι ως παπάς και χριστιανός ήταν ασταθές ιδεολογικό στοιχείο, γεγονός που δεν του επέτρεπε να κατανοήσει τις ποικίλες φάσεις του επαναστατικού πρότσες...»
Τι να πεις......."

"Με μπάζουν στο γραφείο του διοικητή, με ήξερε από πιτσιρικά. Αφου κουβεντιάσαμε διάφορα παρουσία αξιωματικών και χαφιέδων της ασφάλειας, εγώ τσατισμένος, μου λέει:
Ρε, Σαλονικιέ, σε ξέρω από τόσο δα, στα χέρια μας μεγάλωσες. Είσαι καλό παιδί, δουλευτάρης, όταν είσαι έξω βέβαια, σ' αγαπάν οι γυναίκες, τι θέλεις και τραβιέσαι συνέχεια;
Δεν κοιτάς και λίγο τη ζωή σου, τη μάνα σου που δε σε χάρηκε, και τα τέτοια.

Λέω, ωραίοι, είστε, να μη σας βασκάνω, εσείς είστε θεατές, ε, μόνος μου τραβιέμαι, δε με τραβολογάτε εσείς, ε; Δεν προσπαθείτε να με συντρίψετε σαν άνθρωπο....

Εμείς, ορίστε, εγώ δε σου ζητώ να υπογράψεις καμιά δήλωση, χαμογέλασε μου απλώς και σου δίνω το λόγο της τιμής μου, ότι θα πας σπίτι σου χωρίς να σε πειράξει κανείς, απλώς χαμογέλασε...

Οι μυς του προσώπου μου πονάνε αφόρητα απο την προσπάθεια να κρατήσω το γέλιο που ανεβαίνει από τα βάθη του είναι μου.
Ένιωθα σαν ο μοναδικός υπερασπιστής του πολιτισμού των ανθρώπων. Η εξουσία των νικητών, το εφιαλτικό κράτος, ζητούσε από μένα, τον παρία, που χρόνια και χρόνια προσπάθησε να με εξοντώσει, 'απλώς' να του χαμογελάσω...
Είμαι ή δεν είμαι ο Ρομπέν των δασών; ...

Του λέω κοίτα να δεις, δε μπορώ να κρατηθώ άλλο, θα χαμογελάσω, όχι για σένα, αλλά για μένα. Θα χαμογελάσω από ευτυχία για τον αδερφό μου τον άνθρωπο, για σας θα μου ήταν πιο εύκολο ένα δάκρυ.... "